Zó fijn om als uitgever te merken dat meer mensen dan alleen wijzelf, en in dit geval niet de minste (Charlotte Mutsaers!), de unieke kwaliteit en de bijzondere leeservaring onderkennen van de gedichtenbundel ‘Het saaie, het gewone’ van Dmitri Danilov. Zou dit dan de parel zijn die zonder hijgerige DWWD-aandacht alle verwachtingen gaat overtreffen? Ziehier wat Charlotte over deze Russische poëziebundel schreef…

<tekst Charlotte>
Op Tzum las ik laatst een heel aanstekelijke bespreking van een dichtbundel van de Rus Dmitri Danilov (1969) door Jane Leusink: ‘Het saaie en het gewone’, verschenen bij de jonge uitgeverij Douane in Rotterdam. En nu heb ik hem in huis! Wat een schitterende (en fraai uitgegeven) bundel is dit.
De teksten lijken me goed en levendig vertaald door Arie van der Ent. Helaas ken ik geen Russisch maar de gedichten komen zo natuurlijk over dat alleen dat al de vertaling geloofwaardig maakt.
Het gaat om meestal ellenlange verzen en die lengte is strikt noodzakelijk.De dichter heeft iets gezien of gehoord wat hem trof en laat daar dan zijn hersens op los zodat je het grillige proces van zijn denken en voelen krijgt voorgeschoteld. Maar natuurlijk niet zonder dat daar zijn dichterlijke schrijfhand overheen is gegaan, en die is subtiel en meesterlijk.
De titel van de bundel is duidelijk provocatief. Hier is namelijk niets saais en gewoons aan de hand. Of misschien kan ik beter zeggen: Danilov wil zijn lezers ervan overtuigen hoe onsaai het gewone en hoe saai het buitengewone wel is. Het leven in al zijn toonaarden dus. Geweld komt er derhalve ook in voor maar dan wel het soort geweld dat direct aan Daniil Charms doet denken (aan wie hij dan ook een ode heeft opgedragen). Neem het gedicht ‘Een inwoner van Kamtsjatka ging zijn drinkmaat te lijf met een krukje’. Daarin wordt er flink op los gemept zonder dat het ook maar een moment op vrijblijvende slapstick uitdraait. Ach, en hoe onschuldig en lief is zo’n simpel krukje ook! Maar je mioet het wel zien.
De top vormt voor mij wel het gedicht ‘Levensgenieter’. Het telt iets meer dan zes bladzijden en dat is even lang als begrijpelijk. Danilov kan namelijk evenmin afscheid nemen van dit gedicht als van het leven zelf. En daarmee vat hij precies het schrijnende probleem van de levenslustige bij de kop. Wie geniet van het leven en al een ‘verdovende gewaarwording van verrukking’ krijgt tijdens een bustoer tussen twee Moskouse stations gaat immers al bijna kapot zodra hij aan zijn eigen eindigheid moet denken. Ja, de prijs voor de niet-azijnpisser is zeer hoog. Denk echter niet dat Danilov veel op heeft met de zogezegde Bourgondiër. Het gedicht begint dan ook zo:

Geen al te fijne eigenschap-
Levensgenieter zijn
Doorgaans veronderstelt dat
Een verhoogde belangstelling
Voor eten en drinken
Verpozing
In de seksuele sfeer
Enzovoort
Zo zijn bijvoorbeeld
De Fransen levensgenieters
Of de Italianen
Of de Roemenen
Of de Tsjechen
Verder hoef ik niet op te sommen
Wat maakt het uit
Maar er is ook een andere variëteit
Levensgenieters
Dat wil zeggen, met liefde
Voor het leven zelf
Of voor het Leven
Wat u wilt
Niet voor zijn geneugten
Maar gewoon voor dat leven zelf
In al zijn verschijningen
Je hebt natuurlijk
Buitengewoon weerzinwekkende
Uitingen van het Leven
Maar daar zullen we
Het hier niet over hebben.
(…)

Kopen dit boek! Zoveel leven voor slechts 19,50 euro!